Rozdział 2

The fact that I am silent, does not mean that I have nothing to say.

31 sierpnia 2014

    Wczorajszy dzień był załamkom. Męczący lot, niezręczna relacja z bratem, a potem upadek na nic nikomu winnego przechodnia. Ashton, nie wiem czy to przez moje speszenie całą sytuacją czy przez jego nieziemski akcent i iskierki w szmaragdowych oczach ale chłopak mnie zaintrygował i żałuję, że uciekłam tak szybko. Niestety ale w kontaktach z płcią przeciwną robię się strasznie nieśmiała,a moje policzki przybierają malinowy odcień. Jestem dziwna.   Z.

Odłożyłam pamiętnik i powędrowałam schodami do przedpokoju w którym stały moje buty. Założyłam biało niebieskie nike i chwytając telefon i słuchawki, ruszyłam  truchtem wzdłuż ulicy. Puściłam moją ulubioną piosenkę zespołu Green Day i w szybkim tempie zmierzałam przed siebie. Nie wiem dokąd biegnę ale chce w jakiś sposób poznać okolice w której mieszkam, nawet jeżeli skutkiem tego będzie to, że się zgubie. Słuchając muzyki i podziwiając nietypowe sąsiedztwo, uświadomiłam sobie jaka jutro jest data- pierwszy września. Nikt nie lubi tego dnia, początku szkoły, w szczególności jak jest się nową osobą wśród uczniów którzy znają się choć trochę. Boje się, bo nikt nie lubi tych innych, a ja ze swoim niecodziennym akcentem będę mieć trudności z wtopieniem się w tłum.
Zatrzymałam się. Moją dalszą drogę uniemożliwiał mi pewien budynek- liceum im. Johna Walsa, a przed nim grupa ludzi mniej więcej w moim wieku. Nie zaskoczył mnie ich widok, pewnie przyszli na zapisy albo rzeczy w tym guście. Jak ja się ciesze, że mój brat zrobił to za mnie. Uffff.
Już chciałam się odwrócić i biec dalej ale mój wzrok wyhaczył coś ciekawszego. Za drzewem stojącym tuż przy frontowym wejściu do szkoły stała para. Dwójka stała do mnie bokiem i zawzięcie się kłóciła. Dziewczyna, długonoga blondynka cała zapłakana i ciemny blondyn w lokach, który na nią krzyczał. W pewnym momencie oczy moje i dziewczyny się spotkały,ta posłała mi nienawistne spojrzenie,a po niej zerknął na mnie jej towarzysz. Przebadałam każdy milimetr twarzy chłopaka i nie dowierzałam. 
-Ashton?- powiedziałam na głos, widocznie trochę za głośno, bo ludzie się na mnie spojrzeli ale nie zbyt się przejmowałam. Powoli się odwróciłam i skierowałam w przeciwnym kierunku, kilka razy odwracając się i przypatrując sytuacji z daleka. Byłam bardzo ciekawa co musiała zrobić dziewczyna, żeby aż tak wyprowadzić zielonookiego z równowagi.
Wracając do domu nie mogłam się uwolnić od myśli "kim była ta dziewczyna", "czemu się kłócili", "zjadłabym coś", więc pierwsze co zrobiłam jak do niego weszłam to porządne śniadanie, a następnie przez stronę szkoły próbowałam znaleźć choć jedną z osób które mnie ciekawiły. Niestety poległam, moje poszukiwania zakończył mój głośno ziewający brat.
-Dzień dobry, co tak wcześnie wstałaś, jest weekend- zapytał
-Biegałam- odpowiedziałam
-Aha, nie chcę cię martwić ale jutro szkoła- powiedział zasmucając mnie.
-Wiem- powiedziałam niby się nie przejmując, chwyciłam jabłko i pokierowałam się do pokoju. W pomieszczeniu czekała na mnie niespodzianka, na moim spał ten sam czarny labrador,który przywitał mnie pierwszego dnia. Nie miałam serca żeby go wyrzucać więc zostawiłam go w spokoju i zeszłam z powrotem do brata.
-Matt, co to za pies?- zapytałam udając obojętną
-Wiesz, to przybłęda. Kręcił się po okolicy więc go przegarnąłem- odpowiedział
-A jak się wabi?
-Jestem dość zapracowany, więc nie zdążyłem jeszcze niczego wymyślić. Jak chcesz to pobudź wyobraźnie i nazwij naszego przyjaciela- powiedział kiedy ja z powrotem wchodziłam na schody. 
Przez chwile zastanawiałam się nad psem i problemem jego imienia ale na nic nie wpadłam, znów powróciły myśli o tajemniczej kłótni. Czemu na nią krzyczał? Usłyszałam pukanie do drzwi, a zaraz po nim do pokoju wszedł Matt.
-I co wpadłaś na coś?- zapytał z nieśmiałym uśmieszkiem. Ja jeszcze przez chwile myślałam.
-Mystery- odpowiedziałam, patrząc na zwiniętego w kulkę pupila.
__________________________________________
Jest dupny, wgl mi nie wyszedł buuuuu :C