Rozdział 8/ Part 2

notka od autorki: zmieniłam trochę playlistę, mam nadzieję, że nikomu to nie przeszkadza i, że się spodoba.

* Luke *

Życie to stek bzdur. Debile którzy mnie otaczają, wieczna rutyna, to takie frustrujące. Czemu świat w którym się otaczam jest taki nudny i niezrozumiały? Strach, jedyna rzecz która jeszcze mnie tu trzyma, lęk przed bólem którego nie znam, ale wiem, że wkrótce doświadczę. Śmierć, tak często o  niej myślę. Samobójstwo byłoby moją szansą na lepsze, ale jestem tchórzem i przeraża mnie myśl o odebraniu sobie jedynej rzeczy, która tak naprawdę, mi została. Pusta bezsilność i ludzka głupota mnie przytłacza, przerasta. Muzyka to jedyny sposób na osłodzenie wolnych chwil. Sześć strun które pomagają mi odpłynąć i zapomnieć o wszystkim co mnie otacza. Większość czasu spędzam na imprezach. Piję, zaliczam panienki i daje koncerty, a to wszystko dzięki Michael’owi i jego skromnemu biznesowi. Clifford ma wtyki na każdą domówkę. Kto by pomyślał, że dasz trochę trawki i już zawsze jesteś mile widzianym gościem.

-Luke, wychodzę. Ty też się zbieraj bo się spóźnisz do szkoły-wrzasnęła matka wybudzając mnie z zamyślenia- A i pamiętaj, że masz dzisiaj korki- dodała i trzasnęła drzwiami. Wyjąłem telefon z kieszeni i zadzwoniłem do kumpla.

-Za 15 min. u mnie- zwróciłem się do słuchawki.

-Lucas Robert Hemmings. Jak zawsze budzisz mnie miłym powitaniem- przewróciłem oczami i się rozłączyłem.

Leżałem na kanapie jedząc już rozmiękłe płatki i oglądając wczorajszy mecz, gdy usłyszałem otwieranie drzwi. Zdążyłem się przyzwyczaić do tego, że Michael nigdy nie używa dzwonka czy chociaż puka.

-Posrało cię?- zapytałem kiedy spostrzegłem przyjaciela- Różowe?- Clifford miał dziwne upodobanie do farbowania włosów na najróżniejsze kolory.

-Stary tym razem to ja nie wiem jak to się znalazło na mojej głowie- zaczął się tłumaczyć- Wstałem rano i już tak było.

-Gdybyś tyle nie pił to do niczego takiego by nie doszło- powiedziałem, kąciki moich ust powędrowały ku górze. Chłopak usiadł obok mnie na kanapie i wziął moją gitarę akustyczną, która stała przy telewizorze. Z instrumentu wypływały pojedyncze dźwięki.

-Musisz ją nastroić.-powiedział spoglądając na mnie. Przez chwilę pokój ogarnęła cisza którą postanowiłem przerwać.

-Miałeś mi coś powiedzieć.

-A tak- najwyraźniej sobie przypomniał- Szykuje się impreza u Irwin.

-Ashton coś  organizuje?

-Nie, jego siostra- sprostował Mike.

-Sory ale dzisiaj nie mogę. Matka ustawiła mi korki, a jak ogarnie...- nie dał mi dokończyć.

-Hemmings kurwa, młoda płaci podwójnie- westchnąłem. Potrzebuje tej forsy, można powiedzieć, że jestem to komuś winien. Wziąłem głęboki oddech i spojrzałem na przyjaciela.

-O której?

* Zoe *

Cała byłam roztrzęsiona, stres mnie zżerał i czułam się nieswojo. Siedziałam na kanapie i wpatrywałam się w wielką plazmę wiszącą na przeciwległej ścianie. Z daleka słyszałam szum czajnika i ciche podśpiewywanie pani Hemmings. Stukot jej obcasów był coraz lepiej słyszalny co oznaczało, że niesie moja herbatę. Wzięłam gorący napój w ręce i podziękowałam skinieniem głowy na co kobieta uśmiechnęła się promiennie.

-Pójdę zawołać syna- poinformowała mnie.-Luke, chodź na dole czeka już Zoe-zawołała. Czyżby niebieskooki był synem mojej wychowawczyni?

-Pewnie ma słuchawki w uszach. Możesz tam do niego iść ja zaraz do was zajrzę- znów zwróciła się do mnie. Powoli wstałam i z gorącą herbatą pokierowałam się na schody. Pokonując stopnie i przyglądając się porozwieszanym na ścianach zdjęciom upewniłam się w moich przypuszczeniach co do blondyna. Fotografie z dzieciństwa i niedalekiej przeszłości doprowadziły mnie na szczyt schodów gdzie stałam przed wyborem między trzema drzwiami. Nacisnęłam niepewnie pierwszą klamkę i delikatnie odepchnęłam od siebie drewno. Bingo! To zdecydowanie pokój chłopaka. Ściany w ciemnym kolorze całe obklejone plakatami zespołów takich jak Guns n’ Rosses czy All Time Low.

-Ma niezły gust- pomyślałam. Po całym pomieszczeniu walały się ubrania, płyty, a nawet jedzenie. Pod prawą ścianą stały dwie gitary, elektryczna i basowa, a obok nich biurko na którym walały się pozapisywane kartki. Wzięłam jedną do ręki- nuty. Czyżby kryła się w nim dusza artysty? W pokoju  znajdowało się wszystko, nie brakowało niczego oprócz chłopaka. Wtedy spostrzegłam otwarte okno.

-Cholera- zaklęłam pod nosem.

-I jak wam...- zaczęła kobieta otwierając drzwi. Najpierw zerknęła na mnie, dopiero potem w tym samym kierunku co ja.

-Uciekł. 
______________________________________________________

Muke <3